ขัลลฏิยชาดกว่าด้วยความหลงผิดลุ่มหลงในอบายมุข
ขัลลฏิยชาดก เป็นเรื่องความหลงผิดของสตรีนางหนึ่ง ซึ่งนางหลงประกอบมิจฉาชีพและทำจนคุ้นชิน ความสำนึกในบาปบุญคุณโทษก็หมดสิ้นไป เมื่อได้มาในสิ่งที่ต้องการ ก็ยิ่งหลงทำผิด ทำบาปเพิ่มมากยิ่งขึ้น จนเป็นเหตให้นางไปเกิดเป็นนางเวมานิกเปรต
จะเป็นอย่างไร เมื่อตายแล้ว ตอนที่ 8
ลูกได้แลเห็นความเสื่อมในสังขารของตนเองและภรรยา เพราะทุกๆคนบนโลกใบนี้ ล้วนมีความแก่เป็นธรรมดา ยังไม่ล่วงพ้นความแก่ไปได้
จะเป็นอย่างไร เมื่อตายแล้ว ตอนที่ 7
แม้ลูกได้ไปพรากเอาคนรักจากเจ้าของให้มาเป็นภรรยาของตนโดยไม่รู้มาก่อนก็ตาม แต่วิบากกรรมกาเมฯก็ได้ถูกตั้งเป็นผังสำเร็จแล้ว
อานิสงส์ถวายผ้าเนื้อดี
พระพุทธเจ้า ผู้เป็นนายก พระนามว่า ปทุมุตตระ ทรงพยากรณ์เราว่า ด้วยการถวายผ้านี้ ท่านจักได้เป็นผู้มีผิวพรรณดั่งทองคำ
จันทกินรีชาดก-ชาดกว่าด้วยความผูกพันจงรักภักดี
ครั้งเมื่อพระพุทธศาสดาเสด็จสู่แคว้นสักกะแห่งศากยวงศ์ พร้อมพระโมคคัลลานะ พระสารีบุตร อัครสาวกเบื้องซ้ายและขวาและสังฆสาวกทั้งมวล พุทธกาลครั้งนั้นสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้เสด็จไปยังกรุงกบิลพัสดุ์นครหลวงของแคว้นสักกะ เพื่อแสดงธรรมโปรดพระเจ้าสุทโธทนะพระราชบิดา
บุพกรรมใดทำให้ลูกเกิดมายากจนและลำบากในวัยเด็ก ทำไมบ้านของลูกจึงถูกไฟไหม้
ลูกมีชีวิตในวัยเด็กที่ลำบาก เพราะเกิดในครอบครัวยากจน มีบ้านก็ถูกไฟไหม้จนไม่มีที่จะอยู่ แต่ลูกก็โชคดีมากๆ ที่ได้สามีที่ดีมากแล้วก็โชคดีที่ได้มาเจอธุรกิจที่เป็นธุรกิจที่ดีที่สุดด้วย ทำงานจนประสบความสำเร็จสูงสุด
มิตตวินทุกชาดก-ชาดกว่าด้วยโทษผู้ลุอำนาจความปรารถนา
ครั้งหนึ่งเมื่อสมเด็จพระพุทธศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าเทศนาข้อตัณหาอันเป็นสิ่งกว้างขวางไร้ขอบเขตจำกัด ณ พระเชตะวันมหาวิหารในนครหลวงแห่งมคธรัฐ พุทธวัจนในพระธรรมบทนี้ได้รับการจดจำต่อๆ กันว่าชนเหล่าใดมากำหนัดยินดีตัณหานั้น ชนเหล่านั้นก็เช่นผู้ถูกจักรกรดไว้
แข่งบุญสร้างบารมีอานิสงส์มากมาย
คนเราทุกคนต้องอยู่ในศีลในธรรมไม่ควรแสวงหาสิ่งที่เป็นอบายทั้งหลายสิ่งพวกนั้นล้วนแต่เป็นไฟเผาไหม้จิตใจของเรา การอยากได้อยากมีมันคือทุกข์ทุกข์เพราะของสิ่งที่เราแสวงหา
ชวนบวชโค้งสุดท้าย สู้สุดใจ ชิตัง เม
การทำหน้าที่ชวนบวชพระแสนรูปเข้าพรรษา และชวนบวชอุบาสิกาแก้วหน่ออ่อนหนึ่งล้านคน ครั้งที่ 6 ของยอดกัลยาณมิตร เพชรบุรี
พระมหาสีลวะชาดก-ชาดกว่าด้วยการปรารภความเพียร
กาลครั้งนั้นเมื่อสมเด็จพระบรมศาสดาเสด็จมาประทับยังพระเชตวันมหาวิหารกรุงสาวัตถี พระองค์ได้หยั่งรู้ถึงความทุกข์กายทุกข์ใจของภิกษุผู้บำเพ็ญเพียรรูปหนึ่งที่ไม่อาจแสวงหาโลกธรรมได้ สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงโปรดให้ทุกข์นั้นบรรเทาลง
