ต้องคลาดจากกันด้วยแรงอธิษฐาน

เพราะอธิษฐานเอาไว้ว่าขออย่าได้พบเจอกันอีก ทำให้ชาย-หญิงคู่หนึ่ง กว่าจะได้มาพบกัน กว่าจะได้มารักกัน ก็ในช่วงบั้นปลายของชีวิต

วธ.จัดโครงการเข้าวัดปฏิบัติธรรมวันอาทิตย์

กระทรวงวัฒนธรรม จัดโครงการเข้าวัดวันอาทิตย์ เพื่อเปิดโอกาสให้วัด พระสงฆ์ และประชาชนทั้งหลายได้มาร่วมกันทำหน้าที่ของพุทธบริษัทสืบทอดพระพุทธศาสนา

พศ. จัดเทศน์มหาชาติ

สำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ จัดงานเทศน์มหาชาติและปฏิบัติธรรมเฉลิมพระเกียรติ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว เนื่องในโอกาสมหามงคลเฉลิมพระชนมพรรษา 83 พรรษา ระหว่างวันที่ 12-16 กันยายน 2553

ทำไมคนเราชอบทำความผิด ทั้งๆ ที่รู้ว่าไม่ดี - หลวงพ่อตอบปัญหา

ทำไมคนเราถึงชอบทำความผิด ทั้งๆ ที่รู้ว่าสิ่งนั้นไม่ดี และจะแก้ไขได้อย่างไร,ถ้ามีญาติหรือเพื่อนมาขอยืมเงิน เราจะวางตัวอย่างไรดี

บริจาคดวงตาเป็นทาน(อุปบารมี)

ผู้ให้ของชอบใจย่อมได้ของชอบใจ ผู้ให้ของเลิศย่อมได้ของเลิศ ผู้ให้ของดีย่อมได้ของดี ผู้ให้ของประเสริฐย่อมเข้าถึงฐานะอันประเสริฐ

เนมิราชชาดกบําเพ็ญอธิษฐานบารมี(11)

สิ่งใดที่ได้มาเพราะผู้อื่นให้ สิ่งนั้นเปรียบเหมือนยวดยาน หรือทรัพย์ที่ยืมเขามา เพราะฉะนั้น หม่อมฉันไม่ปรารถนาสิ่งที่ผู้อื่นมอบให้ บุญทั้งหลายที่หม่อมฉันทำเองย่อมเป็นทรัพย์ที่จะติดตามหม่อมฉันไป

เนมิราชชาดกบําเพ็ญอธิษฐานบารมี(6)

ชนเหล่าใด เมื่อยังอยู่ในมนุษยโลก เป็นผู้มีกำลังวังชา มีกรรมอันเป็นบาป ย่อมเบียดเบียนด่าว่าผู้อื่นซึ่งหากำลังมิได้ ชนเหล่านั้นมีกรรมหยาบช้า กระทำบาปกรรม จึงตกลงสู่เวตรณีนรก

จันทกุมารบําเพ็ญขันติบารมี (4)

สัตบุรุษทั้งหลายบรรเทาความทุกข์อันยากที่จะอดทนได้ด้วยความสุข เพราะเป็นผู้มีจิตเยือกเย็นยิ่งนัก ในความสุข และทุกข์ทั้ง ๒ อย่าง ย่อมเป็นผู้มีจิตเป็นกลาง ทั้งในความสุขและทุกข์

ทศชาติชาดก เรื่อง ภูริทัต ตอนที่ 2 ต้นเหตุแห่งเภทภัย

และความดำรินี้เอง คือ จุดเริ่มต้นของความหายนะที่กำลังจะเกิดกับพระราชโอรสในอนาคตอันใกล้ นับแต่วันนั้น เมื่อพระราชาทรงสดับถ้อยคำสรรเสริญเยินยอของพระราชโอรสครั้งใด ก็คล้ายดั่งคมมีดที่กรีดใจทีละน้อยทีละน้อย ความริษยาก็เริ่มทวีความรุนแรงมากขึ้น

ทศชาติชาดก เรื่อง มโหสถบัณฑิต ผู้ยิ่งด้วยปัญญาบารมี ตอนที่ 190

พระราชาพระองค์น้อยทรงทัดทาน แต่ก็ไม่สำเร็จ เมื่อไม่อาจจะยับยั้งความตั้งใจของมโหสถได้ ในที่สุดพระองค์จึงทรงประทานพระบรมราชานุญาตให้ตามที่ขอ ตรัสว่า “ท่านบัณฑิต ท่านจงไปเถิด ไปอยู่กับพระอัยกาของเรา แต่ขอให้ท่านกลับเยี่ยมเราบ้างก็แล้วกัน”