"สันโดษ"พระเอกของคนจนที่ไม่รู้จักพอ

ถ้าแบ่งคนในโลกตามฐานะทางเศรษฐกิจ น่าจะแบ่งได้ 4 จำพวก คือ พวก.... 1. ไม่มีจะกิน 2. มีกิน แต่ไม่มีใช้ 3. มีกินมีใช้ 4. เหลือกินเหลือใช้

วัดพระธรรมกายและมูลนิธิธรรมกาย มอบความช่วยเหลือแด่พระภิกษุสามเณรศรีลังกา

วัดพระธรรมกาย และมูลนิธิธรรมกาย ได้ส่งมอบความช่วยเหลือเพื่อบรรเทาทุกข์แด่พระภิกษุลามเณร ประเทศศรีลังกา ที่กำลังประสบภาวะวิกฤติเศรษฐกิจหนักที่สุด ในรอบ 70 ปี

วัดพระธรรมกายบอสตันร่วมงานวิสาขบูชา ณ วัดเนปาล

คณะสงฆ์และเจ้าหน้าที่จากวัดพระธรรมกายบอสตัน ประเทศสหรัฐอเมริกา ร่วมงานวันวิสาขบูชานานาชาติ ณ วัดเนปาล

วัดพระธรรมกายแคนซัส จัดปล่อยสัตว์ปล่อยปลา

วัดพระธรรมกายแคนซัส ประเทศสหรัฐอเมริกา ได้จัดพิธีถวายกองบุญการศึกษา และปล่อยสัตว์ปล่อยปลา เพื่อให้ชีวิตสัตว์เป็นทาน

สร้างพระ ช้าไม่ได้ ต้องว่องไว ดุจสายฟ้า

“เธอไปอยู่ที่ไหนมา ฉันน่ะสร้างพระไปตั้งหลายองค์แล้วนะเธอรู้ไหม” หลังฟังถ้อยคำนี้ราวมีสายฟ้าฟาดที่กลางใจ “นี่ เรามาสายไปจริงๆ หรือนี่” หลังนิ่งอึ้งไปสักพัก ยอดหญิงแห่งกองทัพธรรม นามว่า จำเนียร เวลชินเออร์ ก็บอกตัวเองว่า “ไม่มีคำว่าสาย ตราบที่ลมหายใจยังมี เจดีย์ยังไม่ปิด เรามีสิทธิ์ชนะ”

วัดพระธรรมกายเทนเนสซี จัดพิธีบูชาข้าวพระ

วัดพระธรรมกายเทนเนสซี ประเทศสหรัฐอเมริกา จัดงานบุญพิธีบูชาข้าวพระ และพิธีสถาปนาอุโบสถพระไตรปิฎก ประดิษฐานลูกนิมิต

พิธีตัดปอยผมโครงการหน่อแก้วเปรียญธรรม รุ่นที่10

วัดพระธรรมกาย จัดพิธีตัดปอยผมและปลงผมในโครงการหน่อแก้วเปรียญธรรม รุ่นที่ 10

Power Of Love Power Of Merit

ลุงเพียร์ก็ได้ทำหน้าที่ลูกชายยอดกตัญญูทันที โดยเริ่มต้นที่วจีที่แสนไพเราะที่สุด “แม่ครับ ผมรักแม่นะครับ ผมอยากให้แม่ได้สิ่งที่ดีที่สุดในโลก แม่สร้างพระสักหนึ่งองค์นะครับ เดี๋ยวผมจะนิมนต์พระอาจารย์ให้ไปรับปัจจัยที่บ้าน”

สมเด็จพระพุฒาจารย์ (เกี่ยว อุปเสโณ) พระมหาเถระผู้เป็นประวัติศาสตร์ความทรงจำพระพุทธศาสนาโลก

เส้นทางชีวิตและความคิดของพระสงฆ์ไทย สมเด็จพระพุฒาจารย์ (เกี่ยว อุปเสโณ) "สมเด็จเกี่ยว" ผู้กลายเป็นตำนานพระพุทธศาสนาในโลกตะวันตก

ทั้งหมดในชีวิตของพ่อและแม่

ยิ่งใช้ชีวิตอยู่ในผ้าเหลืองนี้นานวันเข้า ผมก็ยิ่งซาบซึ้งว่า ชีวิตพระเป็นชีวิตที่ประเสริฐที่สุด ผมรู้สึกอย่างนี้จริงๆ ครับ เหตุที่ทำให้ผมเข้าใจความ “ประเสริฐสุดซึ้ง” เพราะผมเคยใช้ชีวิตแบบ “แสบสุดอึ้ง” มาแล้วนั่นเอง เมื่อครั้งวัยรุ่น ผมดำเนินชีวิตตามกระแสโลก สูบบุหรี่ เที่ยวกลางคืน ผม “สนุกสนาน” แต่พ่อกับแม่ “เศร้าสนิท” พร้อมนำเรื่อง “ปวดหัว” มาทำให้ท่าน “ปวดใจ” เป็นประจำ ผมรู้อยู่เต็มอกว่า ทำให้ท่านเสียใจ แม้จะรู้สึกผิด แต่ก็ไม่คิดกลับตัว เพราะคบคนพาลเป็นมิตร จึงเป็นพิษกับชีวี ผมหลงทำผิด “สูบ เสพ เสี่ยง” ครั้งแล้วครั้งเล่า จนกระทั่งเมื่ออายุครบ 20 ปี แม่จึงเอ่ยปากว่า “บวชให้แม่หน่อยได้ไหม”