ช่วยเหลือผู้ประสบอุทกภัย (6)

ตั้งแต่วันที่ 25 สิงหาคม พ.ศ.2551 เป็นต้นมาจนถึงวันนี้ กระผมและทีมงานได้ออกสำรวจพื้นที่ เพื่อที่จะนำอาหารแห้งจากโครงการตักบาตรพระ 500,000รูป 76 จังหวัด ทุกวัดทั่วไทย ไปให้กับชาวบ้านที่น้ำยังคงท่วมขังอยู่ โดยนำอาหารแห้งบรรทุกใส่รถกระบะบ้าง เรือเล็กบ้าง เรือท้องแบนบ้าง ไปให้กับชาวบ้านอย่างต่อเนื่อง

แสงสว่างภายในสว่างไสวในบ้านของซูเปอร์สตาร์

คนมองโกเลียจึงต้องทำงานหนัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งช่วงนี้เป็นช่วงที่มีการพัฒนาเป็นอย่างมาก เราจะสังเกตเห็นอาคารต่างๆกำลังก่อสร้างอยู่มากมาย และแม้กระทั่งคุณอารูน่าเองเธอก็เล่าว่า ปกติแล้วเธอค่อนข้างจะเครียดกับชีวิต มีความกดดันทั้งในเรื่องงานและธุรกิจ ซึ่งหลายๆคนอาจคิดไม่ถึงว่า ซูเปอร์สตาร์ผู้สุดแสนจะโด่งดัง มีบ้านหลังใหญ่ ไปไหนมาไหนมีคนตามกรี๊ดซะขนาดนั้น มีความเครียด ความทุกข์กับเขาเป็นด้วยหรือ

มือใหม่หัดรัก, มือใหม่แต่รักจริง, ไม่หล่อแต่เร้าใจ

ระหว่างการสร้างองค์พระธรรมกายประจำตัวด้วยตนเอง กับการที่มีผู้อื่นสร้างให้ จะมีอานิสงส์เหมือนกันหรือต่างกันหรือไม่อย่างไร, วิบากกรรมใดทำให้เป็นออทิสติก และบางคนเป็นโรคเครียด จนถึงขนาดทำงานไม่ได้ ต้องเข้ารับการรักษา เกิดจากวิบากกรรมใดบ้าง และอีกมากมาย แต่ทุกคำถาม...ล้วนมีคำตอบ ที่นี่...ที่เดียว

กระซิบรัก, รักวันเติมวัน

บ้านของเธอเป็นบ้านกัลยาณมิตรหลังแรกของซีแอตเติ้ล...คุณพ่อของเธอ ป่วยด้วยโรคพาร์กินสัน เป็นเวลาถึง 19ปี คุณแม่ของเธอ ตาเป็นต้อหิน กลางวันมองเห็นเพียงรางๆ กลางคืนมองไม่เห็น พี่ชายของเธอ เป็นลูกกตัญญู ชอบปฏิบัติธรรม ชอบทำบุญสังฆทาน ต่อมา ลูกชายของเขาป่วย เขาพยายามหาทางรักษาลูกชาย จนหลงผิดไปเชื่อถือพวกสิงๆทรงๆ

ถ้าผ่าตัดเอ็งก็ตาย ถ้าอยากหายให้ไปกินยาหม้อ...

เมื่อเธออายุ 46ปี เธอป่วยเป็นมะเร็งที่มดลูก หมอต้องนัดให้เธอไปผ่าตัดถึง 5ครั้ง เพราะทุกครั้งที่เธอไปตามนัด ก็มีเหตุทำให้ต้องเลื่อนการผ่าตัดไปทุกครั้ง จนในครั้งสุดท้าย ขณะที่เธอนั่งรถทัวร์กลับบ้าน เธอหลับไปและได้ฝันถึงพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ ในความฝันท่านได้มาแนะนำวิธีการรักษาให้กับเธอ เมื่อเธอทำตามผลปรากฏว่า เธอหายจากโรคร้ายเป็นอัศจรรย์...ติดตามรายละเอียดขอเรื่องราวได้ที่นี่

เรื่องที่คนขี้เกียจนั่งสมาธิ...ต้องอ่าน

เมื่อไปแล้ว เหมือนหลวงพ่อให้ขึ้นไปดัดนิสัยที่ขี้เกียจนั่งสมาธิ ซึ้งเลยว่าคนขี้เกียจนั่งสมาธิต้องแก้ไขตัวเอง ด้วยการขยันนั่งเยอะๆ เพราะที่สวนพนาวัฒน์ตลอดทั้งสัปดาห์ เขาให้นั่งสมาธิตลอดกินน้อยนอนน้อย นั่งมากๆ ตอนแรกๆ ลูกล่ะเกิดอาการวัยรุ่นเซ็ง...เลยค่ะ นั่งได้ไม่ถึง 5 นาทีก็ขยับ กระสับกระส่าย หาเรื่องออกไปเข้าห้องน้ำ หาอารมณ์สบาย กินลมชมวิวตามประสาคนดื้อ

เข้าห้องดับจิต...ยังมีสิทธิ์ฟื้น

ทันทีที่เปิดประตูเข้าไปสู่ห้องดับจิต ทุกคนก็เกิดอาการขนลุกซู่ชูชัน พยาบาลทั้งสองคนที่นำเข้าไปดู ขยี้ตาตัวเอง ก่อนจะถามว่า “ทุกคนเห็นไหม นั่นน่ะ ตรงหัวเตียงของเด็ก มีพระภิกษุห่มจีวรสีเหลืองส้มยืนอยู่ตรงนั้น”

ต้อหินหายเพราะคุณยายช่วย

“บุญที่ได้สร้างพระธรรมกายประจำตัว และบุญอื่นๆที่ได้ทำที่วัดพระธรรมกาย ช่วยหนูไม่ได้เลยเหรอ” พอพูดเสร็จร่างของลูกก็ลอยวืดขึ้นมาจากหลุมนั้น พร้อมๆกับเสียงของชายร่างดำที่นุ่งหยักรั้งนั้นก็พูดขึ้นว่า “เพราะบุญตรงนี้แหละถึงยังเอาไปไม่ได้”

เมื่อเขากลับฝรั่งเศสไป ไม่รู้ทำไมคิดถึงเหลือเกิน, สื่อรักทางอากาศ

พอเพื่อนของลูกได้ยินข่าวประกาศหามิตร ก็เลยเขียนจดหมายไปขอที่อยู่ของเขาจากนักจัดรายการ พอได้ที่อยู่มาแล้ว เพื่อนๆของลูกก็ไม่มีใครกล้าเขียนไปหาเขา ได้เอาที่อยู่มาให้ลูกและบอกให้ลูกเป็นคนเขียน ลูกก็เลยเขียนไป เขาก็ตอบกลับมา จากนั้นลูกและเขาจึงเขียนจม.ติดต่อกันเรื่อยมานานถึง 12 ปี ไม่เคยเห็นตัวจริงกันเลย เห็นแต่เพียงรูปถ่ายที่ส่งให้กันเท่านั้น จนกระทั่งปี 2534 ลูกอายุ 31 ปี เขาก็บอกรักลูก