อานิสงส์โปรยกลีบกุหลาบ (ภาคพิเศษ) ตอนที่ 2

อานิสงส์ข้อที่ 2. ด้วยผลแห่งบุญนี้จะส่งผลทำให้ลูกๆ จะมีแต่ความปลอดภัยในชีวิตและทรัพย์สินอยู่ตลอดเวลา

อานิสงส์โปรยกลีบกุหลาบ (ภาคพิเศษ) ตอนที่ 5

อานิสงส์ข้อที่ 5 ด้วยอานิสงส์ที่ลูกๆ นักเรียนโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยา ได้ตั้งจิตมาแต่ไกลตั้งใจมาจากบ้าน...มาร่วมบรรจงเด็ดกลีบกุหลาบ เพื่อมาร่วมต้อนรับคณะพระธุดงค์จำนวน 1,127 รูป ในเส้นทางมหาปูชนียาจารย์

ทำไมบนสวรรค์จึงมีทั้งเทวดาและมาร

เทวดายังมีชั้น จึงไม่แปลกที่มนุษย์มีการแบ่งชนชั้นวรรณะ ต้องไปแก้ที่เทวดาก่อน ถ้าแก้เทวดาไม่ตก มนุษย์ก็ยังมีชนชั้น ที่เทวดามีชั้นเพราะมีความละอายและเกรงกลัวต่อบาปไม่เท่ากัน

อานิสงส์โปรยกลีบกุหลาบ (ภาคพิเศษ) ตอนที่ 12

และที่พิเศษยิ่งไปกว่านั้น ก็คือ เมื่อกำลังบุญในตัวของลูกมีปริมาณที่หนาแน่นมากเข้า มากเข้า จนกระทั่งมีปริมาณมากพอที่จะส่งผลได้อย่างเต็มที่เต็มกำลัง

อานิสงส์การถือธุดงควัตร (ภาคพิเศษ) ตอนที่ 12

หลังจากที่พระราชาได้ฟังคำกราบทูลของคณะพราหมณ์โหราจารย์แล้ว พระองค์ก็ทรงรู้สึกหวาดกลัวต่อภัยอันตรายที่กำลังจะมาถึง ด้วยเหตุนี้เองพระองค์จึงทรงรับสั่งให้นำตัวพระราชกุมาร ไปฝังในป่าช้าผีดิบ

ตัดต้นไม้ที่มีรุกขเทวดาอยู่บาปไหม

การตัดต้นไม้ ไม่ได้เป็นการฆ่าใครก็ไม่บาป แต่ถ้าต้นไม้นั้นมีรุกขเทวดาอยู่ เราทำลายที่อยู่อาศัยของเขา บางทีเขาก็เล่นงานเราเหมือนกัน แต่ถ้าเรามีบุญอยู่ในตัว เขาก็เล่นงานเราไม่ได้

อานิสงส์ถวายทานด้วยตัวเอง

สำหรับผู้ปรารถนาอยู่ร่วมกับทวยเทพทั้งหลาย ควรที่จะบำเพ็ญกุศลไว้ให้มาก เพราะว่าผู้ที่ทำบุญไว้ดีแล้ว ย่อมเพียบพร้อมด้วยโภคสมบัติบันเทิงอยู่ในสุคติสวรรค์

ชีวิตก็เป็นอย่างนี้ ตอนที่ 13

ตัวอย่างของอานิสงส์แห่งบุญโดยย่อ ที่เกิดจากการทุ่มเทสั่งสมบุญสร้างบารมีอย่างเต็มที่เต็มกำลังของอุบาสิกาผู้อุทิศชีวิตให้พระพุทธศาสนา

ปาริฉัตรสวรรค์

สมัยใด ปาริชาตกัลปพฤกษ์ของเหล่าเทวดาชั้นดาวดึงส์บานเต็มที่แล้ว สมัยนั้นเหล่าเทวดาชั้นดาวดึงส์ ต่างพากันดีใจเป็นหนักหนา อิ่มเอิบพรั่งพร้อมไปด้วยเบญจกามคุณ บำรุงบำเรออยู่ตลอดระยะเวลา ๔ เดือนทิพย์ ณ ควงไม้ปาริชาตกัลปพฤกษ์ ดอกปาริชาตกัลปพฤกษ์บานเต็มที่นั้น จะแผ่รัศมีไปได้ ๕๐ โยชน์ในบริเวณรอบๆ จะส่งกลิ่นไปตามลมได้ ๑๐๐ โยชน์

สวรรค์ชั้นยามา

ดูก่อนสารีบุตร ในการให้ทานนั้น บุคคลไม่มีหวังสิ่งตอบแทนในทาน แต่ก็ให้ทาน ไม่มีจิตผูกพันในผลแห่งทานแล้วให้ทาน ไม่มุ่งการสั่งสมให้ทาน ไม่ได้ให้ทานด้วยความคิดว่า การให้ทานเป็นการกระทำที่ดี แต่ให้ทานด้วยความคิดว่า บิดามารดา ปู่ ย่า ตา ยาย เคยให้ เคยทำมา เราก็ไม่ควรทำให้เสียประเพณี เขาผู้นั้นให้ทานด้วยอาการอย่างนี้แล้ว เมื่อทำกาลกิริยาตายไป ย่อมเข้าถึงความเป็นสหายแห่งเทวดาในสวรรค์ชั้นยามา