壹、早年的生活
瞑想法案内
二番はいない10
别自杀
我的家庭曾在那孔巴同府经营碾米厂,当时家境很好。后来发生经济上的问题而关闭了,所以要把生意卖掉,改变成饲养猪来卖。从没几头扩大成大生意,现在猪只大约有三千到四千头。此外还卖米和动物的食料,让家境再次好转,经营了十年,直到猪只价格跌落,生意就因亏损而渐渐地结束了。
二番はいない11
我不能缺乏你的笑容
我是哦独塔尼府的女生,在六个兄弟姐妹中。我排行老三,现在已经三十岁了。我小时的生活,好像旱季的稻秧一样,家境贫困。从我四、五岁,父亲因心力衰竭而往生,享年四十一岁。往生之前,好像在睡觉而突然断气,让母亲要独自负担起养家的工作,为了赚钱养活孩子,要受雇洗衣、烫衣服、作家事,可收入还是不足以养活全家。
最爱的人
ลูกก็รู้สึกสนใจการปฏิบัติ ธรรมมากและรู้สึกว่าสิ่งที่ขาดหายไปในชีวิตนั้นได้หวนกลับคืนมาแล้ว นั่นก็คือ ความสุขภายในจากการนั่งสมาธิ...และความสุขภายในนี้เอง...ทำให้ชีวิตลูก สมบูรณ์จนลูกรู้สึกรักตัวเองมากที่สุด..
她的脚不碰地
คุณพ่อ จะเปล่งเสียงร้องอย่างโหยหวนก้องกังวานทุกๆสองนาที โดยไม่เว้นวันหยุดราชการ เสียงร้องของท่านฟังแล้วเหมือนเสียงวัวที่ร้องด้วยความโหยหวนทุกข์ทรมาน ความดังที่เปล่งออกมายากจะคำนวณได้ว่ากี่เดซิเบล ลูกทราบแต่เพียงว่า ได้ยินกันอย่างถ้วนทั่วทั้งหมู่บ้าน
二番はいない7
贫穷的穷
我母亲喜欢去寺院修功德、喜欢供养斋僧。母亲不是医生,可是她喜欢治疗,医生无法治疗且快要往生的人。她以草药来治疗而不收费。母亲是个很健康的人,没有患任何慢性病,寿命超过百年。当她一百零九岁时,有一天晚上,她从床上跌下来,左手骨折了。可是都没有谁知道,直到过了三天后,孩子们看到母亲手上的瘀血就带她看医生。