境界的接触点

ผมเช่าห้องพักในโรงแรมแห่งหนึ่ง ก่อนเข้าห้องมีพนักงานมาเช็ดถูห้องให้ก่อน พนักงานคนนี้ใส่รองเท้าด้วย ตกกลางคืนผมฝันว่า มีผีตัวใหญ่ เต็มไปด้วยสิ่งเขย่าขวัญมากมายเต็มไปหมดจะเข้ามาหาผม ในฝันผมก็คิดว่าจะเข้ามาได้ไง ผมเช่าพักคนเดียว ผีเหล่านั้นแต่งตัวแบบคนโบราณ ผู้ชายนุ่งโสร่ง ไม่ใส่เสื้อ ผู้หญิงแต่งแบบชาวบ้าน หน้าตาหมองคล้ำทุกคน ตื่นเช้าผมก็ใส่รองเท้าฟองน้ำของโรงแรม เดินไปเปิดหน้าต่าง หันกลับ ผมก็เห็นรอยเท้าเต็มรอบเตียง เป็นรอยเท้าเปล่า ใหญ่กว่าคนทั่วๆไป นั่นรอยเท้าใคร ผมขนลุกซู่

爱情子弹

我以前是经营杂货店的，但是收看了DMC卫星频道后，令我决定结束经营酒烟，来卖供僧品、棺材和店里剩下的一些杂货而已。我是一名寻常百姓的女生，生活很简朴，但是却遇上了很特殊的一见钟情，是爱情子弹的缘故吧。情形是这样，在佛历2522那年，我是个年仅十九岁的年轻女孩，偶尔会出门跟朋友玩，但经常被妈妈唠叨，使我感到受委屈，所以决定跟妈妈斗气，用枪射伤自己的左腿

人人都叫我医生

我母亲本过着快乐的单身的生活，直到她三十八岁那年，因亲朋戚友们都替她担心，且很关心她，怕她老了会没有人照顾，于是就撮合一位太太刚往生，且身边还带着六个孩子的男生，与她结婚。虽然母亲对父亲没什么感情，但为了减少过分的关心就决定跟他结婚了。结果，母亲婚后的生活却如堕落地狱一般，她便成一个很可怜的女生。

把心意脱离色身

ครั้งหนึ่งเธอได้สอนเด็กนักเรียนในชั้นให้นั่งสมาธิ นึกถึงดวงแก้วองค์พระ พอหมดเวลานั่ง เธอได้ทักเด็กว่า ทำไมถึงได้แต่นึกไปห้างสรรพสินค้าอยู่เล่า ทำเอาเด็กในชั้นหัวเราะสนุกสนานเพราะเธอรู้วาระจิตเด็ก นอกจากนี้ เธอยังได้ยินเสียงของคนโทรศัพท์ซึ่งยืนอยู่ห่างไกลจากเธอ เห็นคนที่อยู่อีกห้องหนึ่งว่ากำลังทำอะไรอยู่สามารถบอกได้อย่างถูกต้อง บางทีก็รู้ว่านกกำลังคุยอะไรกัน

没有煮饭的人

ลูกคิดว่าไหน ๆ มาวัดแล้วจะแอบสำรวจ และสังเกตทุกสิ่งรอบตัวในวัดตามที่สื่อลงข่าว จากวันเป็นเดือนเป็นปีจนถึง ทุกวันนี้ ลูกกลับเห็นแต่สิ่งดี ๆ เห็นแต่ภาพประทับใจเสมอมา ลูกจึง “รักวัด..โดยไม่รู้ตัว” ทำบุญทุกบุญ และมาวัดทุกวันไม่ขาดเลยค่ะ

要在哪里死

有四种感觉使我忘不了：辛苦、神秘、失望和感动，这些感觉一直都埋藏在我的心里。所以我就决定写了这个案研究，请求不大老师慈悲来梦中梦一下。希望师父帮忙把好的画面添加了彩色，让我和他人都看得更清楚，且用因果报应的准则来解释，把不好的画面从我们心中给删除。

哦…债主

น้องสาวคนนี้เค้าเป็นคนแปลกมาก เราอยู่บ้านเดียวกัน แต่เธอจะคุยกับแม่และตัวลูกนับคำได้ ไม่เกินสิบคำต่อวัน ไม่ เคยซื้อข้าวให้แม่ ไม่เคยเรียกแม่ทานข้าว เธอจะซื้อเฉพาะของเธอคนเดียว วันเกิดแม่ไม่เคยมีแม้ของขวัญ และแม้แต่คำว่าขอบคุณ ที่จะมีให้แม่สักคำก็ไม่มี

要舍弃心、爱有钱

หลังจากแม่จากพ่อมาแล้ว ตั้งแต่ตัวลูกอายุได้ 2 ขวบ จนลูกอายุได้ 9 ขวบ แม่ก็ได้มาเจอกับพ่อเลี้ยง และพ่อก็ได้เขียนจดหมายถึงแม่อนุญาตให้แม่มีสามีใหม่ได้ โดยที่พ่อต้องตัดใจลา

静止才会好

我在佛历2533年，跟朋友首次来到法身寺，也开始跟随团体修波罗蜜，有机会供养十万建筑祖师纪念堂。在佛历2547年开始有了法星，我就在那啦提哇府，为各所寺院装法星，不管地方有多么偏僻或危险，我都跟我工人一起去。也曾遇到一些神奇的现象，即是在有些地方，当我们车子往那去时，就刮大风下大雨。

ยิ้มระดับโลก

คุณแม่ของผม เกิดมาในฐานะที่ร่ำรวย เกิดที่กรุงเทพฯแถวโบ้เบ้ คนแถวนั้นมักจะเล่าเรื่องคุณแม่ตอนสาวๆให้ผมฟังว่า คุณแม่เหมือนนางฟ้า มีความสง่างามภูมิฐานมาก รอยยิ้มของคุณแม่นั้นงดงามมากๆ แต่หลังจากแต่งงานกลับไม่ได้ใช้สมบัติเหล่านั้น เพราะไม่มีความปีติยินดีในบุญ เรื่องมีอยู่ว่า