CEO สายวิทย์, เด็กวิทย์พิศวง

我是当照顾病人的护士，跟泰国人相爱而结婚，且有了两个儿子，可是第二个孩子生下后，两个礼拜后就去世了。医生说他完全健康，不残障。可是他却是个高度活泼的孩子，就是在胎里一直转身，让脐带缠住身体，因缺氧而在胎里往生，所以只剩下我的长子而已。

我爱你

อยู่ๆ สามีก็ได้เอ่ยกับลูกว่า สภาพร่างกายเขาไม่ไหว..แย่มากแล้ว อย่ายื้อชีวิตของเขาไว้อีกเลย ก่อนเขาตาย เขาอยากทำบุญใหญ่สักครั้งหนึ่งในชีวิต จึงได้ขอเงินทำบุญกับลูก เพื่อเป็นประธานรองกฐินปี 2549 หลังจากที่สามีเสียชีวิตไปแล้ว 5 เดือน เมื่อขายได้ลูกจึงตัดใจทำบุญ (น่าจะได้ทำตอนที่มีชีวิตอยู่เพราะว่าผลของบุญนั้นต่างกัน)

没有煮饭的人

ลูกคิดว่าไหน ๆ มาวัดแล้วจะแอบสำรวจ และสังเกตทุกสิ่งรอบตัวในวัดตามที่สื่อลงข่าว จากวันเป็นเดือนเป็นปีจนถึง ทุกวันนี้ ลูกกลับเห็นแต่สิ่งดี ๆ เห็นแต่ภาพประทับใจเสมอมา ลูกจึง “รักวัด..โดยไม่รู้ตัว” ทำบุญทุกบุญ และมาวัดทุกวันไม่ขาดเลยค่ะ

租屋的鬼

ผมเรียนจบวิศวกรรมศาสตร์จาก ม.เกษตร และจบ MBA จากจุฬาฯ เริ่มเข้าวัดอย่างต่อเนื่องตั้งแต่ พ.ศ.2535 (อายุ 17 ปี ชั้น ม.5) ผมเชื่อคำพูดที่ว่า สิ่งที่มองไม่เห็นอย่าเพิ่งคิดว่าไม่มีจริง เพราะคุณแม่ของผม มีประสบการณ์เหตุการณ์เร้นลับชวนเสียวสันหลังอยู่บ่อยครั้ง

什么东西看过来

ลูกเป็นลูกคนโต มีพี่น้อง 3 คน ลูกคลอดที่ รพ.หญิง หรือ รพ.ราชวิถีในปัจจุบัน คุณแม่เล่าให้ฟังว่า ตอนแรกเกิดได้ 1 วัน มีสิ่งประหลาดเกิดขึ้นคือ พยาบาลนำลูกใส่กล่องมาให้แม่ดูแลเอง คุณแม่เห็นสิ่งประหลาด ไม่ใช่คน ไม่ใช่สัตว์ มีแต่หัวกลมๆ มีใบหน้าสีดำใหญ่มาก รอบๆหัวมีแสงสีเหลืองใหญ่ จ้องมองดูลูกไม่ยอมไปไหน คุณแม่ตกใจมาก เรียกคุณน้าที่นอนเฝ้าให้ตื่นคุณน้าก็ไม่ตื่น คุณแม่ต้องท่องนะโมฯ แล้วโยนพระที่คล้องคออยู่ เข้าไปในกล่องที่ลูกนอน สิ่งประหลาดนั้นจึงหายไป