我不能缺乏你的笑容

我是哦独塔尼府的女生，在六个兄弟姐妹中。我排行老三，现在已经三十岁了。我小时的生活，好像旱季的稻秧一样，家境贫困。从我四、五岁，父亲因心力衰竭而往生，享年四十一岁。往生之前，好像在睡觉而突然断气，让母亲要独自负担起养家的工作，为了赚钱养活孩子，要受雇洗衣、烫衣服、作家事，可收入还是不足以养活全家。

君の笑顔は僕の宝物

เธอเกิดในครอบครัวที่ลำบากยากจน เมื่อโตขึ้น หลังจากผิดหวังในความรัก เธอได้ตัดสินใจไปใช้ชีวิตในต่างแดน ในช่วงแรกเธอถูกโกงค่าจ้าง แต่ด้วยความที่เป็นคนไม่ย่อท้อต่อความยากลำบาก เธอได้เปิดกิจการร้านขายอาหารไทยจากร้านเล็กๆ ในที่สุดก็เจริญก้าวหน้า ปัจจุบันมีถึง 4 สาขา...และกับคำถามที่น่าสนใจเกี่ยวกับ “มาร”...ที่นี่...มีคำตอบ

男に生まれたからには一度は…

เรื่องราวในอดีตของนักรบแห่งกองทัพธรรม...จากชีวิตที่ผิดพลาด คบคนพาล, ดื่มเหล้า จนทำให้แม่ผู้ให้กำเนิดต้องอดหลับอดนอนเพราะความเป็นห่วงลูกชาย ในเวลาที่เมาแล้วไม่กลับบ้าน หลายครั้งที่ทำให้แม่ต้องร้องไห้...เคยมีชีวิตเฉียดตายหลายครั้ง แต่ก็รอดมาได้ ต่อมา เมื่อได้บวชในพระพุทธศาสนา ในที่สุดได้ตัดสินใจ ครองผ้ากาสาวพัสตร์ จนถึงปัจจุบัน...และกับคำถาม ในระหว่างบวชท่านเคยป่วยเป็นมะเร็งในช่องท้อง แต่ต่อมาก็หายเป็นปกติ...วิบากกรรมใดทำให้ท่านเป็นโรคนี้ หายได้เพราะเหตุใด จะกลับมาเป็นอีกหรือไม่...ที่นี่...มีคำตอบ

三轮车夫

在七十年前的中国，我在农夫的家庭中出生，当我差不十岁多时就爆发了战争。父亲被征入伍，母亲就带我和三个妹妹乘船到了泰国。我们逃亡到泰国，后来父亲也跟着我们一起逃到泰国来。父亲受雇当三轮车夫，母亲受雇在家纺纱和织布。直到每个孩子长大而有自己的工作，父母亲就退休了。当母亲年纪大时，就患了糖尿病，然后她跌倒，臀部的骨头破裂要入医院开刀而治疗约两个月就往生，享年七十四岁。

要在哪里死

有四种感觉使我忘不了：辛苦、神秘、失望和感动，这些感觉一直都埋藏在我的心里。所以我就决定写了这个案研究，请求不大老师慈悲来梦中梦一下。希望师父帮忙把好的画面添加了彩色，让我和他人都看得更清楚，且用因果报应的准则来解释，把不好的画面从我们心中给删除。

如果你供养，我也要供养

楚阿姨是祖师好友的女儿，也是拉欧阿姨的亲密朋友。楚阿姨是很尊敬和信仰祖师，且有机会帮忙处理祖师母亲的丧礼；做点心供养祖师；一直跟祖师修功德。楚阿姨一知道罗舅舅和拉欧阿姨要供养土地建设祖师纪念堂。她突然说“如果你供养，我也要供养”， 楚阿姨供养土地之后。她就一直希望能看到祖师纪念堂赶快落成，可是她的年纪已九十三岁了。

意见分歧

我父亲在中国出生是个农夫，十八岁就逃到泰国来。当时爷爷和奶奶，还是留在中国直到往生。爷爷五十一岁因长了毒疮而往生，奶奶七十六岁因被车撞到而往生。父亲帮叔公卖咖啡，后来改行受雇缝衣服。然后就有人介绍父亲和母亲结婚，根据中国人的风俗，是想要有许多男孩。

私の夫...解らない

เขาตอบว่า ลูกเป็นคนดีไม่มีข้อบกพร่องอะไรเลย และเขาก็ยังคงรักลูกเหมือนเดิม แต่เขาไม่สามารถตอบได้ว่า ทำไมถึงต้องไปรักหญิงอื่นอีก คำพูดของเขาบาดใจลูกมาก เพราะลูกรักเขาหมดทั้งใจ แต่เขาสิ ทั้งที่บอกว่ารักลูก หัวใจทั้ง 4 ห้องก็มอบให้ลูกแล้ว แต่กลับไปมีหัวใจห้องที่ 5 เพื่อมอบให้เธอคนนั้นได้อีก นี่ถ้าใครยังไม่รู้ว่าความแต่งงานแล้วเป็นทุกข์อย่างไรลองฟังทางนี้

非常贫穷的外婆

我外婆是中国潮州人，外公在中国往生之后，外婆就带着唯一的女儿（就是我母亲）来到新加坡。当时她们什么都没有，有就只有贫穷。当外婆七十六岁的时候，有一天开始就突然呆坐着，不说话了，整天都躺在椅子里睡。从此之后，子孙照顾她、喂她吃饭了好几个月，病情也不见好转。所以就把她送去医院让医生照顾，但我一回到家，医生就打电话来，告诉我说外婆已经往生了。

两手一心

ลูกเป็นผู้หญิงคนแรกที่รับจ้างถีบสามล้อใน จ.สิงห์บุรี เป็นที่เลื่องลือไปทั่วของชาวบ้านร้านตลาด ลือไปจนถึงนายตำรวจ และนายอำเภอ ลูกทำงานเกือบ 2 ปี เพราะรายได้ดี วันละ 200-300 บาท จนกระทั่งถูกรถชนขาข้างซ้ายเสีย ทำให้ลูกต้องเลิกถีบสามล้อไปโดยปริยาย